Uświęcenie
Wierzymy i wyznajemy, że ludzie odrodzeni przez Ducha Świętego stają się świętymi (1 Kor. 1,30; 1 Tes. 4,3.7; Hebr. 12,14; 1 Ptr. 1,15-16; patrz też Mat. 7,16; Jan 15,2; Rzym. 6,2.14.22; Gal. 5,22; Ef. 1,4; 2,10; Tyt. 2,11-12; Hebr. 12,1; Ef. 4,22-24; Kol. 3,5-10) w Jezusie. Dzięki stałemu działaniu mieszkającego w nich Ducha Chrystusowego, ludzie ci stają się zdolnymi zwycięsko odpierać pokusy do grzechu, od których i wierzący nie są wolni, mogą być posłuszni Bogu, oddając Mu swoje ciała na ofiarę świętą i przyjemną (Rzym. 12,1; 1 Kor. 6,20; 1 Jana 1,8-9; patrz też Przyp. Sal. 20,9; Kazn. Sal. 7,21; Gal. 5,17; Fil. 3,12; 1 Jana 3,3). Uświęcenie człowieka zaczyna się w chwili jego odrodzenia i wzrasta (Ef. 4,15; 2 Kor. 7,1; patrz też 2 Kor. 3,18; Ef. 4,23-24; 2 Tes. 3,5; 1 Jana 4,19; 5,3) przez całe życie. Jego celem jest całkowite przekształcenie charakteru człowieka na podobieństwo Jezusa Chrystusa. Dla naszego uświęcenia Bóg ustanowił takie środki jak Słowo Boże, modlitwa i społeczność świętych (1 Jana 1,7; Jan 8,31; 2 Tes. 5,17; Dz. 2,42; 4,32; Ef. 4,3; patrz też Dan. 9,18; Rzym. 3,27-28; 4,4-8; 1 Kor. 9,24-27; 2 Ptr. 1,2-11). Wierzymy, że zakon Boży jest święty, sprawiedliwy i dobry. Sprawia on poznanie grzechu, prowadzi ludzi do Chrystusa (Gal. 3,24; Rzym. 3,19-20; patrz też Rzym. 10,4; 5,13; 7,7; Gal. 3,10; 1 Tym. 1,8-10). Dla wszystkich tych, którzy nie są w Chrystusie, pozostaje on w mocy w swoich przepisach i potępieniach. Natomiast wierzący w Chrystusa są odkupieni z przekleństwa i kar (Rzym. 8,3-4; Gal. 4,4-5; patrz też Mat. 5,17; Gal. 3,24-26) zakonu, ponieważ teraz już żyją pod zakonem Chrystusa.